Rot in building construction
Rot in building construction is an installation based on an error in urban planning. The architectural mistake resulted in the creation of a useless, triangular area ‘in between’ where two buildings were supposed join. My work is an attempt to reconstruct this space. The looped audio piece, based on conversations with builders, and a print on the floor construct a fragmentary narrative in an attempt to formulate a theory of the place.
Audio recording playing in two sets of headphones
Exhibition view, Oxford, June 2015
View from the top of the scaffolding
Exhibition view, Oxford, June 2015
Exhibition view, Oxford, June 2015
-
English
…You see this utter shambles downstairs? You must find it surprising…
I don’t find anything surprising, being in construction for so long…
I’ve seen a thing or two in my life… Good and bad… And sometimes such… that you can’t even tell… Just weird…
Oh, do you smoke? Sorry do you have a cigarette?∗∗∗
For example this place, here… just odd… when they were building these halls and a warehouse, one next to each other… this thing had formed here…
Someone must have just fucked up on the plan, or the builders fucked it themselves.
Not only didn’t the walls join, but this kind of triangle appeared….. like a well in between the two buildings…
You cant see it from the road, the fronts okay….. it’s only here from above you can see…∗∗∗
I thought that everyone must have known something was wrong here, but the management just pretended that everything was swell, just so the clients would stay happy… and the builders themselves aren’t going to want to redo a 12 hour day of work…
But maybe I’m wrong… maybe just no one cared… people would just throw fag buts and rubbish down at it, and it all piled up, look… stones, wrappers, a flat tyre, what a load of shit…
When we were building this hall, I was always observing it from the scaffolding…
Just as you’re looking at it right now…
I was watching it for a good few months, when the halls were under construction… I was looking at it during the breaks and when I had my time off… I was weirdly drawn to it… As if from this staring it became mine…∗∗∗
It’s odd, isn’t it? A few square meters in the city center, where no one has ever been and will ever be…. Quite interesting don’t you think?
No one needs it, even weeds don’t grow there – it’s too dark…
I think that it is so redundant that it forgets to be itself.
Nobody sees and judges, so it becomes lazy in its being…Over there, the sun shines, here – it is complete darkness.
Over there, work continues at full steam, here – a deathly silence.
Over there, spring’s on it’s way, here – snow lay until April as if it forgot to melt…
Sometimes I think that if I never looked, it would completely disappeared, because it never really wanted to be…. it was only through my staring that it was brought into being…
Other times I feel that my staring just disturbs it, that it actually just wants to be in it’s own way…∗∗∗
But I found myself staring even more,
Different stains, colors and lines, like a small map…
I even wanted to copy them, but then I though that would be like spying, if you know what I mean…
You can do that, but there’s no point, tomorrow it will look so different anyway…After time, I wasn’t just looking, but also throwing stones at it…
And I’d spit…
the stones piled up into little mounds and the spit formed stains…You can throw stones too… go ahead… there’s loads of stones here…
you can spit as well….go on… no?∗∗∗
Once, when the construction works were very high, I had this feeling that I looked down and I was watched from above too…
I looked up – nobody there, down again – and… it was me, my head in a helmet, a tanned neck, a chequered shirt…
Me downstairs and upstairs and me in the middle, I mean, I was me inside me, here, on a scaffold…
I ran down the stairs – nobody was there… I ran up the stairs – same again, I came back here, this feeling again…
I stared and he, I mean me, stared back at me…
Do you know what I mean? Imagine when you stand with these headphones on and look, you’re also being looked at…∗∗∗
So I resorted to a trick, If it is me, then I have to negotiate with myself and with this place in terms of this staring, throwing and spitting… one thing or the other! it’s either-or!
So one day I didn’t throw and didn’t spit… And I saw how it was getting darker and quieter… as if something bad was about to happen….I don’t know… to me, to somebody, to people…
I was fucking scared…
So the other day I immediately threw and spat, But it just didn’t seem enough, so again I threw and spat…
And then I heard a twang above me as if the wire had broken…
And then I felt a sudden relief… a load off my mind…
I knew that everyone that was supposed to be done, had been… And so I knew I didn’t have to look at it anymore…∗∗∗
But now, you look…
The staring isn’t an ordinary thing…
If you look at something, you stay in it a little bit, and it stays in you…
You owe something to this place…
You should throw a stone and spit…
Go on… throw it, as a good luck charm…Or spit… three times… to protect from the evil eye… what’s the harm in it…?
Ok, we’re done here… You can’t look any more…
You have to leave this place…. You need to go now…
-
Polish
…Pan widzi jaki tu burdel na dole? Pan to się pewnie dziwi…
Ja tam się nie dziwię niczemu. Jak człowiek po budowach tyle lat, co ja, to niejedno widział…
I dobre i złe. A czasem takie, że trudno wypowiedzieć…no, dziwne po prostu…
Ma pan fajki? Jak nie, to przepraszam.
Jakby pan znalazł, to pan kopsnie jedną, na dół rzuci… między tamte…∗∗∗
Na ten przykład to miejsce, tu, o… dziwna rzecz… jak nową halę budowali zaraz koło drugiej i magazynu i to się takie cóś tu zrobiło…
Czy ktoś się w planach, za przeproszeniem, jebnął, czy chłopaki coś spieprzyli, dość, że dwie ściany się nie spotkały od razu, tylko dalej… Się zrobiła studnia taka, pan patrzy, o… w trójkąt taka… Od drogi nic nie widać… fronty pasują… tu z góry tylko widać… pan se popatrzy…∗∗∗
Po mojemu wszyscy wiedzieli, że jest, ale kierownictwo udawało, że gra, co by odbiór był jak się należy, a chłopaki też cicho -sza, żeby dwa razy nie robić… Albo normalnie… jak zawsze wszyscy wszystko w dupie mieli… Czasem kto tylko peta albo śmieci jakieś wrzucił…To się i nazbierało… pan patrzy…pety, kamienie, dętka…wszelkie barachło – istna gomora dolna!
∗∗∗
Jakeśmy tę halę budowali, ja też patrzyłem zawsze z góry, z rusztowania…
No jak pan teraz, mniej więcej…
Patrzyłem se na to dobrych parę miesięcy, póki budowa była… Patrzyłem se na przerwach i po fajrancie… Ciągło mnie tu… bo choć niczyje, od tego patrzenia takie jakieś moje zaczęło być…
Ja, panie, różne rzeczy tu widziałem…∗∗∗
Dziwna rzecz, co? Parę metrów, w środku miasta, a tu nikt nigdy nie był i nie będzie…Takie miejsce to jest ciekawa rzecz…
Nikomu niepotrzebne, nawet chwasty nie rosną, bo ciemno…
Takie miejsce zapomniane, samo jakby zapomina, że ma być… Tak się w byciu, skoro nikt nie patrzy, rozleniwia, bylejaczy, spóźnia…
Tam słońce wysoko – tu ciemno,
Tam ruch, zapierdol, aż gwiżdże – tu cisza jak w grobie…
Tam wiosna się zrobiła – tu śnieg do kwietnia leżał jakby stopnieć zapomniał…
Czasem żem myślał, że jakbym nie patrzył, to całkiem by znikło, bo mu się jakby być nie chciało, tak na odpierdol było….i ja je tylko patrzeniem do bycia zmuszam.
Ale czasem myślałem, że patrzeniem przeszkadzam, bo ono po swojemu chce być…∗∗∗
I zacząłem się lepiej przyglądać, co się tam, panie, wyprawia…
Na ten przykład – na betonie kolory różne, plamy, linie … jakby kto mapy wyrysował…
Nawet se przerysować te mapy chciałem… ale to jakbym trochę to miejsce szpiegował… to dałem spokój.
Ale pan, jak pan chce, może pan przerysować… i tak jutro inne będą…Tu się nikt nie rozezna…∗∗∗
Potem patrzyłem i kamyki rzucałem…
No i plułem…
Z tych kamyków to się górki zrobiły… a od plucia plamy… to ja też te mapy jakby robiłem…
O! Pan popatrzy!Pan też se rzuci… śmiało… tu kamieni dużo…
Pan też se plunie… się pan nie wstydzi! śmiało…∗∗∗
A raz, jak tak budowa wysoko była, to mnie tkło, że ja patrzę w dół, a na mnie coś z góry patrzy…
Patrzę w górę – nikogo- znowu w dół – a tam ja – głowa w kasku, szyja od słońca spalona, koszula kraciasta…
Ja w dole… ja w górze i ja w środku, znaczy w sobie, na miejscu, tu na rusztowaniu…
Zbiegłem na dół – nikogo, poleciałem na górę – nikogo… wracam tu na rusztowanie… to samo… ja patrzę i on, znaczy ja, na mnie patrzy…
Pan to czuje? Jak pan tak stoi w tych słuchawkach i patrzy…to na pana też się patrzy i się pana widzi…∗∗∗
Ja to się wziąłem na sposób… Skoro to ja jestem, to się muszę ze sobą i z miejscem ułożyć, dogadać jakoś w sprawie tego patrzenia, rzucania i plucia… Albo albo…
To jednego dnia nie rzuciłem i nie poplułem… I widzę, że tak się zrobiło tam jakoś ciemniej i ciszej, jakby się co złego miało stać … Nie wiem… mnie, komuś, ludziom…
To mnie strach obleciał…
To drugiego razu rzucam i pluję… czuję , że mało… to jeszcze raz, drugi…
A wtedy u góry coś jakby głośno brzdękło…jakby drut pękł jakiś czy cóś…
I wtedy taki spokój w sobie poczułem… no ulżyło mi jakby…
I wiedziałem, że już wszystko jest zrobione…co trzeba było zrobić…
I wiedziałem, że nie muszę tam więcej patrzeć…∗∗∗
A teraz pan patrzy…
Takie patrzenie to nie jest zwykła rzecz…
Jak pan tak patrzy, to miejsce trochę w panu zostanie, ale i pan zostanie w tym miejscu…
No to niech pan coś temu miejscu za to da…
Niech pan kamyk rzuci i plunie…tu kamyków pod ręką dużo…
Niech pan rzuci… na szczęście chociaż…
I splunie… od złego… Co panu szkodzi…
No, dobra, skończone… Nie może pan już patrzeć… Niech pan już te słuchawki zdejmie i położy…
Musi pan już stąd iść…
Video script